شهادت حاج محمد ابراهیم همت

سید حمید و حاج همت سوار بر موتور شدند و من پشت سرشان بودم فاصله‌مان یکی دو متر می‌شد سنگر پایین جاده بود و برای رفتن روی پد وسط باید از پایین پد می رفتیم. روی جاده این کار باعث می‌شد سرعت موتور کم شود کار هرروزمان بود عراقی‌ها روی آن نقطه دید کامل داشتند تانکی آنجا بود که هروقت ماشینی یا موتوری بالا و پایین می‌شد گلوله‌اش را شلیک می‌کرد. آن روز موتور حاجی رفت روی پد من هم پشت سرش رفتم. طبق معمول گلوله‌ی توپ شلیک نشد اما یک حسی به من می‌گفت:«گلوله شلیک می‌شود حاج همت را صدا زدم و گفتم:«حاجی! این جا را پر گاز تر برو» گلوله همان لحظه منفجر شد.و دود غلیظی آمد بین من و موتور حاج همت صدای گلوله و انفجارش موجی را به طرفم آورد که باعث شد تا چند لحظه گیج و مبهوت بمانم و نفهمم چه اتفاقی افتاده رسیدم روی پد وسط چشمم به موتوری افتاد که سمت چپ جاده افتاده بود دو جنازه هم روی زمین افتاده بودند.
آرام رفتم سمتشان اولین نفر را برگردانم دیدم تمام بدنش سالم است. فقط سر ندارد. و دست چپ موج صورتش را برده بود. اصلاً شناخته نمی‌شد. عرق سردی روی پیشانی‌ام نشست. دویدم سراغ نفر دوم سید حمید بود همیشه می‌شد از لباس ساده‌اش او را شناخت.
یاد چهره‌شان افتادم دیدم هردوشان یک نقطه مشترک داشتند آن همچشم‌های زیبایشان بود. خدا همیشه گفته هرکسی را دوست داشته باشد بهترین چیزش را می‌گیرد و چه چیزی بهتر از این چشم‌ها. بالاخره ابراهیم همت نیز از میان خاکیان رخت بربست و به ارزویش رسید

سلام.
بالاخره این پایگاه هم به لطف دوستان و پیگیری بچه های گروه راه اندازی شد.
امید است بتونیم تا آخرش پا به پای هم بریم؛ شاید فرجی حاصل شد و اسم مارو هم در لیست دوستداران شهدا جای دادند.
در این راه به کمک و نظرتون شدیداً نیازمندیم.
اگه لایق می دونید همراهیمون کنید.
فعلاً یاعلی مدد.
دعا یادتون نره.

دوستدار شما و شهدا: گروه فرهنگی شهید همت(واحد فرهنگی مالک اشتر1) 

نوجوانی جبهه ها را درک کرد
بازی پس کوچه ها را ترک کرد
رفت تا خط مقدم تا خدا
رفت تا معنا کند آیینه را
صورتش را با چفیه بسته بود
عزم او انگیزه ای پیوسته بود
مادر پیرش پر از دلواپسی
پشت پایش نور می ریزد بسی
دست حق پشت و پناهت ای پسر
دین و ایمان تکیه گاهت ای پسر»
آن بسیجی نبض فردا را گرفت
نبض فردایی فریبا را گرفت
رفت تا در جبهه ها زیبا شود
نیمه گم گشته اش پیدا شود
خاک ایران را حمایت می نمود
خونفشانی را روایت می نمود
تکه ای از آسمان مال من است
       راه پرواز من از این روزن است»
جبهه درها را به رویش باز کرد
او خودش را تا خدا آغاز کرد
بوی باروت و مسلسل، بوی خون
جانفشانی های پی در پی، جنون
واحد پول جنون پروانگی است
شعله های آتش و دیوانگی است
یورش دشمن، شقایقهای سرخ
عشق تا اوج دقایقهای سرخ
تانکها ناگاه پیدا می شوند
بی خدا یی ها هویدا می شوند
نوجوان اما پر از دلدادگی است
او پر از انگیزه آزادگی است
داخل دستان او نارنجکی است
وای! این با زندگی بیگانه کیست؟
او که این سان مست و بی پروا شده
او که این سان عاشق و شیدا شده
سنگر خود را رها کرد و پرید
پرده های خواب و رویا را درید
تانک دشمن ناگهان آتش گرفت
نقشه گردنکشان آتش گرفت
یک کبوتر از میان شعله ها
آسمان – پرواز آبی تا خدا

نقل از قافله

برای اینکه در آسمان زندگی ات ستاره ای بکارم
تصویر یک مرد آسمانی را برایت هدیه آوردم
مردی که راه صد ساله کهنسالان موی سپید عرفان را یک شبه پیمود
و در جزیره عشق و جنون نشان سرداری روح خدا را یافت

بعد از سه ماه دلم برای اهل و عیال تنگ شد و فکر و خیالات افتاد تو سرم. مرخصی گرفتم و روانه شهرمان شدم. مرخصی گرفتم و روانه شهرمان شدم. اما کاش پایم قلم می شد و به خانه نمی رفتم. سوز و گداز از مادر و همسرم یک طرف، پسر کوچکم که مثل کنه چسبید بهم که مرا هم به جبهه ببر، یک طرف.

مانده بودم معطل که چگونه از خجالت مادر و همسرم در بیایم و از سوی دیگر پسرم را از سر باز کنم. تقصیر خودم بود. هر بار که مرخصی می امدم آن قدر از خوبی ها و مهربانی های بچه ها تعریف می کردم که بابا و ننه ام ندیده عاشق دوستان و صفای جبهه شده بودند، چه رسد به یک پسر بچه ده، یازده ساله که کله اش بوی قرمه سبزی می داد و در تب می سوخت که همراه من بیاید و پدر صدام یزید کافر! را در بیاورد و او را روانه بغداد ویرانه اش کند. آخر سر آنقدر آب لب و لوچه اش را با ماچ های بادش مانندش به سرو صورتم چسباند و آبغوره ریخت و کولی بازی در آورد  تا روم کم شد و راضی شدم که برای چند روز به جبهه ببرمش. کفش و کلاه کردیم و جاده را گرفتیم آمدیم جبهه. شور و حالش یک طرف، کنجکاوی کودکانه اش طرف دیگر. از زمین و آسمان و در و دیوار ازم می پرسید.

- این تفنگ گندهه اسمش چیه؟

- بابا چرا این تانک ها چرخ ندارند، زنجیر دارند؟

- بابا این آقاهه چرا یک پا ندارد؟

- بابا این آقاهه سلمانی نمی رود این قدر ریش دارد؟

بدبختم کرد بس که سوال پرسید و من مادر مرده جواب دادم. تا این که یک روز بر خوردیم به یک بنده خدا که رو دست بلال حبشی زده بود و به شب گفته بود تو نیا که من تخته گاز آمدم. قدرتی خدا فقط دندان های سفید داشت و دو حدقه چشم سفید. پسرم در همان عالم کودکی گفت: «بابایی مگر شما نمی گفتید که رزمندگان نوارنی هستند ؟»

متوجه منظورش نشدم:

- چرا پسرم، مگر چی شده؟

- پس چرا این آقاهه این قدر سیاه سوخته اس؟

ایکی ثانیه فهمیدم که منظورش چیه؛ کم نیاوردم و گفتم: «باباجون، او از بس نورانی بوده صورتش سوخته، فهمیدی؟!»

 کتاب رفاقت به سبک تانک صفحه 36

شهیدان نامی دریای عشقند                     شهیدان مرزبان راه عشقند

شهیدان اسوه ی ایمان وعشقند               شهیدان طئفه ی مردان عشقند

شهیدان لاله ی صحرای عشقند              شهیدان تابه ی سوزان عشقند

شهیدان ساقی جانان عشقند                     شهیدان ماهی دریای عشقند

شهیدان ناصحین راه عشقند                   شهیدان شاهدین راه عشقند

شهیدان خاتمین باغ عشقند                    شهیدان مرسلین کار عشقند

شهیدان مجنونی از جام عشقند              شهیدان لیلی از تاب عشقند

شهیدان خسروی از روی عشقند          شهیدان شیرینی از نام عشقند

شهیدان لعله ی زیبای عشقند                 شهیدان نادر دل های عشقند

شهیدان ساکنین راه عشقند                  شهیدان رهگزر از بام عشقند

شهیدان دفتر گلهای عشقند                  شهیدان ماندگار اسم عشقند

شهیدان کاتبین کاش عشقند                 شهیدان عین و قاف ناز عشقند

شهیدان ناظرین خون عشقند               شهیدان ساکنین کوی عشقند

شهیدان چشمه ی زیبای عشقند           شهیدان خطیبی از کار عشقند

                                                             شاعر معاصر  افشین خطیبی

وای بر ما و کردار ما…
وای بر این دل تاریک و ظلمانی…
وای بر لحظات رفته و رفتنی ما…
دل را در کف دست گرفته و محبت گدایی می کنیم، قافل از اینکه محبت در گدایی بدست نمی آید
زندگی را فقط در اکنون می بینیم، قافل از اینکه فردایی هم هست…
شرم نمی کنیم از نادیده گرفتن واجبات و استمرار بر محرمات…
راستی چرا اینگونه است؟
هر بار توبه ای و بار دیگر گستاخ تر از گذشته در پی کار پیشین.؟؟؟!!!
بتاب… بتاب ای آفتاب بر این دل سیاه تا شاید ذره ای نور به خود گیرد و رها شود از زندان دلتنگی.
بتاب که دیگر گناه را خسته کرده ام…
بتاب که دیگر شرم را شرمنده کرده ام…
و بتاب که سیاهی قلبم، روزم را هم تاریک کرده است…

نقل از قافله

ای شلمچه بگو سرخی خورشید سر زمینت از چیست؟مگر خورشید را در تو سر بریدند که آسمانت به رنگ برکه های خون شهیدان است؟ مگر سروها را به خاکت کمر شکسته اند که خاکت آرامگاه نخل های نگون گشته است؟ ای اروند بگو از چه این گونه نام وحشی به خود گرفته ای؟ آیا وحشیگری تو به خاطر بلعیدن یاس ها و نسترن ها نیست؟ مگر خون آلاله ها چه داشت که هر چه بیشتر نوشیدی تشنه تر شدی؟ خدایا ،سراسر زندگیم آکنده از درد است و این گران بهاترین سرمایه زندگی من است.نگاه و احساس من با درد آشناست و خوب می دانم که چرا این گونه مشتاقیم… تا کی؟

نقل از قافله