»»» حرف آخر عشق است . . .

خبری آوردند ، که خدا را دیده

شب قبل از رفتن ، همه را بوسیده

گاه می‌خندیده ! گاه می‌گرییده

گاه با صوت بلند ، سوره ای می‌چیده




کفشهایش که نبود ، بوی عطرش اما

مثل یک بمب مهیب! در سرم ولوله کرد و. . . ترکید !




نگرانش بودم ، شب قبل از پرواز

خواب او را دیدم ، با اذان و آواز

صبح از اول وقت، دل من می‌شورید

شاید این پایان بود ، غصه‌ای را آغاز




خواب من را مادر ، گفت با اشک دو چشم

پدرت با غیرت ، آمد از فتنه به خشم

دشمنان را رانده ، با دعای مردم

خاک ایران را او ، کرده چون سرمه به چشم




آن شب اول مهر ، شب درس من بود

درس‌ فردای پدر! قتل اهریمن بود !

قصه‌ی غصه‌ی من ، شایدت حرف دل است

بهر من بابایم ، بهتر از صد تن بود




جنگ او را که گرفت ، قلب من را میراند

آتش توپ و تفنگ ، تا ابد با من ماند

رفت بابای من! شد شهید اما خُب

او معلم هم بود! خود، شهادت را خواند . . .




به خدا بابا جان! با تو می‌مانم من

مثل تو جمعه که شد، ندبه می‌خوانم من

تو بیا مثل حدیث! که برایم خواندی

در دلم سایه بساز! بچه می‌‌مانم من !!




روزی از راه رسید ، وقت بازی کردن

من پریدم پشتش ، از سر و از گردن

تا که افتاد زمین ، خُر و پف کرد عجیب !!

قهر کردم با او ، مثل گریه کردن




مادرم گفت: امیر! پدرت خسته شده

غرق خواب است ببین ، چشم او بسته شده

دل من در تاب است ، که تو بیدار شوی

عشق تو بابا جان! به دلم بسته شده




یادم آمد حرفی ، که به من می‌گفتی

من سوار دوشَت! . . . بچه جان! می‌افتی !

بازی کودکیم ، خاطراتم، بابا . . .

کفش رزمی دادی ، تو به من یک جفتی




آمدی از جبهه ، با لباسی خاکی

با فغان می‌گفتی! نشدم افلاکی . . .

گفتمت بابا جان: معنی لاکی چیست ؟

خنده کردی گفتی . . . لاکی نه! افلاکی




گفتی افلاکی را ، نکند معنا کَس

به عمل باید دید، بهر آن معنا بس !

من که درماندم باز ، معنیش یعنی چه ؟

به خودم می‌گفتم: بس بُکن! آتش بس!




آن گذشت و امروز ، سالروز جنگ است

دست‌هایم لرزان ، تارِ دل را چنگ است

آری آن روزِ عجیب ، خبر از او دادند

یک وصیت نامه ، حاصل این جنگ است




پدر من رفته! مثل موج دریا

لیک فرقی دارد! مثل اخلاص و ریا

موج دریا هر روز،‌ خود نمایی دارد !

رفت بابای امیر، گفت: این راه بیا !




در وصیت او گفت: یک جهان ، یک ایران

تو پسر! مرد بمان، مثل دیگر شیران

به نماز و به دعا ، به ولایت ، و به عشق

تو وفادار بمان ، مثل یک جسم به جان !




این مثالش چه عجیب! دل من را آزرد

گریه مانند جنگ ، خاطراتم را برد

گفت بابای گلم ، پسرم عاقل باش

حرف سنگین پدر ، بچگی را پ‍ژمرد




من که نُه سالم بود! شده‌ام بیست و چهار

بله بگذشت از آن، پانزده مُرده بهار !

خاطرات بابا، همره من مانده

مادرم هم رفته . . . روحشان نور نثار




حرف آخر عشق است ، یاد او جاویدان

او شهیدی است عزیز، بهر خاک ایران

جایگاهش نه به شعر ، نه کلامم گنجد

(یار) باید بروی ، راه او با ایمان . . .




کفشهایش اینجاست ، یادگاری چرمین !

یک مثال از سختی! که همیشه به کناری است حزین . . .