عشق هم چون دفتری بسته، کناری مانده است

بس که از یادِ همه رفته، که کاری مانده است

بر درِ سنگر که متروک است و ویران است و سرد

از بساطِ عنکبوتی مرده، تاری مانده است

سنگرِ خمپاره خالی، قبضه‌ها برده شدند

موشکی بی‌قبضه اینجا، یادگاری مانده است

تابلوِ «معراج اینجاست»، با روپای آهنی

همچنان آماده اینجا، در کناری مانده است

یادگار از لحظه‌های پرنشاطِ جبهه‌ها

دبه‌ای پوسیده پیش چشمه ساری مانده است

کولة امداد خالی، سنگرِ امداد ویران

دارها برچیده تنها، خون جاری مانده است

مثل اینکه زان همه شور و شَرَرهایی که بود

قوطیِ کنسروِ خالی، یادگاری مانده است

طی شد اینک روزگار استخوان‌ها و پلاک

بهرِ درآوردنِ از ما، دَماری مانده است

عطری از گل در زمستان فراموشی به جاست

یادگاری از نسیم نوبهاری مانده است

تکیه بر سنگر، برانکاردی، به جا مانده هنوز

منتظر گویا عزیزی، بهرِ یاری مانده است

پرپرِ روزمرگی‌ها شد، گلستانِ شهید

آن همه گل‌های پرپر رفته، خاری مانده است

چون چراغی، راهِ ما روشن ز خون گشت و ولی

حاصلش این شد که گویا، شامِ تاری مانده است

ساده‌تر گویم: از آن دوران پاکِ پر ز خون

خسرتِ گسترده‌ای، با اشک و زاری مانده است

با غنیمت خواریِ ما و شما، در خیمه‌ها

ردِّ پای خصمِ رذلِ نابکاری مانده است

بس که نامردیم و از راه شهیدان غافلیم

یادمان رفته که از خون سازوکاری مانده است

یادمان رفته که عزّت را بها، خون بود و بس

تا رهایی زاده و این‌گونه جاری مانده است

دستِ ما در خون فرو رفته، ولیکن پای ما

در نبودِ پایداری، پای داری رفته است

پیکرِ صدپاره خواهد، پهنة میدانِ عشق

دوشِ ما در زیرِ بارِ این نداری مانده است

زهره‌ای چون شیر خواهد، عُرضه‌ای چون تیرِ عشق

هرکه این عرضه ندارد، در خماری مانده است

فرصتِ محدودِ ما را، مهلتی باید که نیست

فرصت از کف رفته، در کف این نداری مانده است

در قیامت عاقبت بیند دو چشمِ کورِ ما

غافلان را نفسِ عزّت رفته، خاری مانده است

رادِ مظلومان ستاند، عاقبت دستِ خدای

ذوالفقار آماده در کف، تک‌سواری مانده است

چون ز یاد عاشقان رفته که کاری مانده است

عشق هم چون دفتری بسته، کناری مانده است